De Roparun van 2017 van Parijs – Rotterdam was mijn eerste. De voorbereidingen er naar toe waren al leuk. Ik stapte in dit team en op Maico na, waren alle teamleden complete vreemden voor me. De kennismaking en het ontvangst waren al hartverwarmend bij Ilse en Harold thuis. Ze hadden hun huiskamer geheel omgebouwd, er stonden enkele tafels tegen elkaar aangeschoven. De was koffie, heerlijke hapjes en voor degene die dorst had was er ook een biertje. Het voelde gelijk goed.
Het werd mij al snel duidelijk dat de Roparun meer is dan hardlopen/fietsen van Parijs naar Rotterdam. Er moet geld ingezameld worden, we hebben geen grote sponsors maar veel kleintjes, daarnaast zijn wij aangesteld op donaties van familieleden, vrienden en kennissen. Maar de evenementen zoals; rommelmarkten, St Patricks Day, de feestavonden die werden georganiseerd om geld te in te zamelen waren toch wel erg leuk. Daarnaast was het ook goed voor de teambuilding.
Ja… en dan is het zo ver, het gaat kriebelen en het is spannend. Hoe ga ik het allemaal ervaren? Telkens als ik er weer aan terug denkt krijg ik weer kippenvel, wat een ervaring. De emoties vliegen alle kanten uit, bij de start was het een compleet feest, onderweg word je door andere teams continue aangemoedigd en opgejut. De saamhorigheid onder alle teams was groot, dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. België, in kleine dorpjes, ’s nachts om 2 uur zitten opa en oma met kleinkinderen op hun tuinstoeltjes, pleetje om voor de deur ons aan te moedigen. Wildvreemde mensen die je aanmoedigen, een oud baasje die me bedankte. Ik keek de man in zijn ogen aan en zag pijn, vermoedelijk een naasten of misschien zelf getroffen met kanker. Op zulke momenten krijg je een brok in de keel. Het deed me zo goed, je vergat gelijk de zadelpijn of vermoeidheid in je benen. Je werd werkelijk gedragen als je die steile heuvel weer moest oplopen of fietsen. Plaatsen als Zele in België, Bergen op Zoom, Ossendrecht e.d. waren compleet uitgelopen en stonden totaal op zijn kop.
Via de radio had ik vernomen dat in Ossendrecht 4-5 patiënten met partner van het familiehuis Daniel den Hoed aanwezig waren. Deze mensen hadden een gezellig dagje uit aangeboden gekregen, inclusief hotelovernachting met diner. Deze mensen hebben ongetwijfeld genoten en waren even hun zorgen vergeten. Geweldig toch!!! Dat is nu precies waar we het voordoen en waar de Roparun voor staat.
“Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven”
Dan de laatste 40 km naar Rotterdam, ze zeggen altijd de laatste loodjes wegen het zwaarst. Ik kan je vertellen bij de Roparun niet, daar word je door de mensenmassa gedragen tot aan de finish.
Alleen het stukje langs de Daniel den Hoed Kliniek was moeilijk, patiënten in rolstoelen, een jong meisje langs de weg in bed, ik denk rond de 20 jaar. Dan denk je, het zal je dochter of zoon maar treffen. Het kan ons allemaal treffen en dat realiseer je dan heel goed.
Dan komt de Coolsingel in aantocht en komt de ontlading. Het doet je dan zo goed dat familie, vrienden, bekenden je onthalen. Geweldig, ik had dit niet willen missen, ondanks er momenten waren dat ik er doorheen zat en pijn me kont had van dat zadel.
Fred (fietser)
Dit stuk was geschreven door Fred van Oosterhout wie in 2017 voor het eerst mee deed aan de Roparun. Als fietser begeleide hij samen met enkele andere de renners en was hij hun navigator. Onze renners kunnen ook in 2018 weer op hem rekenen.
Wil je een keer een praatje maken? Met regelmaat is hij aanwezig op onze evenementen.